C’est la vie…

Ezin naiz metrotik atera. Ezin naiz metro puta honetatik atera, joder.

—Ezin naiz atera, ostia! —egin dut garrasi, itoaldiak ahotsa isilarazi badit ere— Zure erruz nago, Galder, aluminiozko estalki honetan preso. Banekien goizegi zela oraindik.

Duela ordu batzuk, gaurko saioari amaiera emateko-edo, nire psikologoak, Galder Itaundegi Doktoreak bueltatxo bat emateko gai nintzela sinestarazi dit. Urrats hutsala gizaterirarentzat, baina beldurgarri itzela niretzat; arrapaladako agorafobia garaitezin eta selektibo honi aurre egiteko lehenengo pausua. Eta, ezin beste modu batean izan, eraikinaren kanpoko aldera igaro bezain pronto abuztuko eguzkiak urrikalmendurik gabe kolpatu nau. Gibelean dudan malgukiak atalaseko atea itxi aurretik, jo ere. Arnasestuka hasi naiz eta ikusi dudan aurreneko sabaipean babestu behar izan dut nire burua.

Metro Bilbaoren Santutxuko geltokia izan da.

Nire aurretik pasa den lehenengo metroa izan da; 2. linea, Kabiezeserantz.

Doi-doi iritsi naiz Santutxuko geltokira, ezin arnasari buelta eman, kolapsoa gertu; gero Indautxu, hasi naiz apur bat lasaitzen; Sarriko, bihotz-taupadak etorri dira bere onera; Abatxolo, Portugalete, Peñota, behin-behineko lasaitasuna; Santurtzi eta ibilbidearen amaiera, Kabiezes. Bihotzaren erritmoak berriz egin du gora, bidaiariek trena hustu ahala, baina momentuko sustoa baino ez da izan. Euren eserlekuetan geratu diren sei-zortzi pertsonek ikusarazi didate Kabiezesera iritsi moduan aterako dela aurki Kabiezesetik.

Halaxe izan da.

Etorkizun hurbila (gaur) begitandu dut, takikardia gora, takikardia behera. Ordu batzuetarako salbu ikusi dut nire burua.

Lehenago esan bezala, baina, artean nire lasaitasuna sentsazio zuria zen, eguneko azken ibilbideak mugatua baitzegoen. Metroak bigarren itzuliari abioa eman dionean pentsatu dut bi edo hiru joan-etorrietan gaindituko dudala krisia, eta bota ahal izango dudala nire burua bueltan mundura. Ezta hurrik eman ere!

Hirugarren itzulian, ordubiak aldera, bagoitik jaisteko lehenengo saiakera egin dut, besteak beste betetzeko eta hustutzeko beharrak bultzaturik (jan eta kaka egin beharrak, motzean esateko). Gurutzetako geltokiann saiatu naiz, ospitaletik gertu, laugarren itzulian, baina bagoiko atera hurbiltze hutsak neurriz kanpoko indarra eman die nire beso eta eskuei; ate ondoko barra bertikala gogor eutsi dute, hatz-koskorrak zuritu arte. Bidaiari oldea pairatu dut, korrika bazkaltzera berriro ere korrika lanera itzultzeko. Ezin izan naiz jaitsi.

Beste saiakera pare bat ere egin dut, baina alferrik. Areago, denborak aurrera egin ahala eta saiakerak abiatu ahala, geroz eta lehenago zapuztu behar izan ditut. Arratsaldeko bostak aldera taktika aldatzera deliberatu naiz, saiakera bakoitza hobeto prestatu behar dut.

Momentuz, beraz, ihesari ihes egin eta nire burua zaintzea erabaki dut. Hala, enegarren aldiz Basaurin buelta eman aurretik, eta bidaiari kopurua urria dela probestuz, kemena bildu eta poltsa ttiki batean egin dut txiza, lehendik zuen txakur-kakatxoaren gainera. Korapiloa egin diot eta paperontzietako batean utzi dut. Bi bagoi haratago joan naiz eta, nola diren kontuak, gustura sentitu naiz. Lehenengo aldiz gustura metro honetan sartu naizenetik.

Gosea mendean hartua daukat, puska baterako.

Lasaitu egin naiz, lo kuluska ere egin dut. Jendearen joan-etorriei begiratu diet eta zazpietan lehenengo saiakera serioa egin dut. Ordua jakinda badakit Galder Itaundegi Doktorea oraindik bere kontsultan izango dela, beraz, arnasa hartu eta Santutxuko geltokira iritsi baino minutu bat lehenago atearen aurrean jarri naiz (azken unean etsia hartzen badut, pentsatu dut, akaso bultzadaka aterako naute).

Abiaduraren moteltzea nabari dut.

Inguruan ari da biltzen jendea.

Gelditu da trena.

Atea irekitzen hasi da, badirudi burmuinean kamera geldoa aktibatu dela eta ate-orriaren mugimendu horizontalaren milimetro bakoitza sentitzen dut. Kanpoko oldearen zurrumurrua hasi zait iristen, haize arin batek kizkurrak izurtu dizkit leunki, geltokiko berezko usainak sudur-hobiak garbitu dizkit. Eskuineko oinari agindua emateko astia dut. Norbaitek bultza egin dit atzetik, norbaitek bultza egin dit aurretik, kanpoko marmarrak bat egin du barneko burrunbarekin. Hots guztiak anabasa batean nahastu dira nire burmuinean. Irriak, algarak, telefono jardunak, garrasi bat, zapata hotsak.

Eta ireki diren modu berean, astiro, ikusi ditut ateak ixten. Atearen aurrean jarraitzen dut hozkirri batek jakinarazi didanean hau pentsatu baino zailagoa izango dela.

Fluoreszentearen argiak esnatu nau, bagoiko ordulariaren arabera, goizeko seietan. Bart komun bat deskubritu nuen konboiaren amaieran, gauerdian inork ikusten ez duen komun bat. Konturatu naiz, halaber, ez dagoela alarmarik (mugimenduak aktibatzen dituen horietakoak) eta lasai lo egin dezakedala azken bagoiko azken eserlekuan uzkurtuta; komunaren aldamenean. Ez dakit zer pentsatu. 24 ordu inguru daramat aterpe honetan eta, gutxienez, ez naiz atzo baino okerrago sentitzen. Hor nonbait.

Alde batera utzi dut, neurri batean, atera beharraren kontu hori eta eguna antolatzen hasi naiz. Linea honetan dezente jende ibiltzen da eta amaitu gabeko sandwichak eta freskagarriak topatu ditut. Astiro dabil denbora eta eguerdia iristerako konturatu naiz goiz osoan ez naizela atera hurbildu ere egin. Ibilbide bakoitzaren amaieran zertxobait gehiago topatu dut jateko edo edateko. Orain zazpiak dira eta herabe hurbildu naiz atera, pentsatuz ehun metro baino gutxiago dudala Itaundegi Doktorearen kontsultako ateraino.

Hasi da moteltzen abiadura, ipini da martxan kamara geldoa, atea, jendea, atea eta azelerazioa berriro ere. Ezin.

Zortzigarren eguna dut metroan. Badirudi “Komuna” ipintzen zuen karteltxoa kendu nuenetik desagertu egin dela gainontzekoentzat. Gainera, eta garraio publikoari ematen dioten arretaren erakusgarri, axaleko garbiketa egiten diote trenari. Hori ere ez komunari. Nire babesleku txikia da (oinarrizko hainbat eginbehar asetzeko lekua ere bada), bertan gordetzen ditut inoiz behar ditzakedanak, han kontatzen ditut pasatako egunak eta komunean hartzen dut babes argiak itzali aitzin.

Berrogeita hamar egun metroan. Irailak gaur behar du azken eguna. Denbora kontua da; lehentxeago edo beranduxeago Galder Itaundegik hartuko du linea hau, kontsultaren aurre-aurrean dauka. Inoiz garraio publikoa hartuko ote zuen galdetu diot nire buruari. Gaur norbaitek txaketa berri xamar bat utzi du.

Ehun egun, nork esan! Jan egiten dut, gorputza hustu, garbitu egiten dut nire burua eta berriak irakurri. Ez dut inorekin hitzik egiten, baina jendeari begiratzen diot; gustuko dut jendea behatzea, eta ikusezina naizela dirudi.

15.706 egun daramat hemen, gaur 43 urte, zehazki. Hurrengo urtea bisiestoa izango da, berriz ere, eta duela 19 urte behar nuen hartua erretreta. Egunero jarraitzen dut atera hurbiltzen, arratsaldeko zazpietan Santutxuko geltokian, Galderrek ate hori gurutzatuko duen esperantzaz. Esperoan, esperantzaz bainoago. Nire kalkuluen arabera duela 6 edo 8 urte jubilatuko zen, baina sekula ezin jakin psikologoekin… Berriro sumatu dut trena astiroagotzen, eguneroko kirrinka hotsa entzun dut, ateak ixten dituzten gomak laxatu dira, kamara geldoa aktibatu; zurrumurruak, marmarrak, murmurioak; haize leuna, kanpoko usaina eta itxiera.

Oraingo honetan, baina, bada ezberdina den zerbait. Astelehena da, abuztua eta apenas den inor. Norbait begira dudala sentitu dut, eta senez jiratu dut burua, eskuin aldera. Hor dago, hiru ate haratago, barrari estuki lotuta, niri begira. Barrua ikertzen ari zait. Hartan hasi naiz ni ere. Astindu ñimiño batek erakutsi digu trena jarri dela martxan berriro. Grabitate zentrua orekatu bezain pronto bakoitzak geure barra askatu eta elkarrengana jo dugu.

Aurrez-aurre gaude.

Sudur puntatik sudur puntara 15 cm doi.

Nire adina izango du, gutxi gorabehera.

Begietara begiratzeari utzi gabe, hatz erakusleaz destatu dut.

—Zu…? —ezin izan dut esaldia amaitu.

—Zu…? —berak ere ez.

Haren eskua hartu dut nireekin eta segundo batzuen buruan, biok aldi berean bota dugu:

—Zu ere Galder Itaundegi Doktorearen gaixoa zara?

Irrikaz beteriko musu heze batean egin dugu bat.